سابلیمینال مسیج ها و رفتار – پیام های سابلیمینال – همه ما در مورد آنها شنیده ایم. آیا واقعاً کار می کنند؟ تحقیقات جدید در آزمایشگاه والنتین دراگوی در دانشگاه تگزاس در هیوستون نشان می دهد که تصاویر سابلیمینال می توانند فعالیت و رفتار مغز ما را تغییر دهند.

 پیام های سابلیمینال شامل چه چیزی است؟ پیام های سابلیمینال کلمات یا تصاویری هستند که در زیر آستانه خودآگاه ما ارسال می شوند. به این معنی که پیام های سابلیمینال در فریم‌های کوتاه در ویدیویی جایگذاری می شوند، به طوری که پیام سابلیمینال آنقدر سریع ظاهر می‌شود (معمولاً کمتر از یک دهم ثانیه!) که ذهن ما ظاهر شدن آنها را ثبت نمی‌کند. از سوی دیگر، پیام‌های که در بالای آستانه خوداگاه ما هستند برای مدت زمان طولانی‌تری ارائه می‌شوند، به این ترتیب ما می‌توانیم آگاهانه آنها را ببینیم.

یکی از معروف‌ترین نمونه‌های پیام های سابلیمینال در دهه ۱۹۵۰ انجام شد. برای آزمایش اینکه آیا پیام‌های سابلیمینال می‌توانند رفتار را تحت تأثیر قرار دهند، پیام‌های کوتاهی با عبارت « کوکاکولا بنوشید » و «گرسنه ای؟ پاپ کورن بخور» در یک سالن سینما در طول یک فیلم پخش شد. اگرچه بعداً تقلبی بودن نتایج ثابت شد، اما محقق جیمز ویکاری، ادعا کرد که ارائه این پیام‌های پیشنهاد شده باعث افزایش فروش شده است.

بنابراین، آیا پیام سابلیمینال واقعاً تأثیر گذار هستند؟

نکته مهم این است که پیام سابلیمینال قادر به شستشوی مغزی نیستند اما با این حال، شواهدی وجود دارد که قدمت آن به دهه ۱۹۶۰ باز می‌گردد، نشان می‌دهد که نشان دادن تصاویر سابلیمینال عملکرد رفتاری را بهبود می‌بخشد.

اگرچه تغییرات رفتاری از طریق تکرار متعدد ایجاد می شود ما هنوز نمی دانیم که مغز چگونه تصاویر سابلیمینال را پردازش می کند.

سورین پوژوگا(Sorin Pojoga)، یکی از اعضای آزمایشگاه والنتین دراگوی(Valentin Dragoi’s lab)، تصمیم گرفت تا زیربنای عصبی تصاویر سابلیمینال و اینکه چگونه این فعالیت مغز رفتار ما را تغییر می‌دهد، مشخص کند. در یک مطالعه اخیر، پوژوگا و همکارانش آزمایشی را طراحی کردند که ماکاهای رزوس (نوعی میمون) را در معرض مجموعه ای از تصاویر سابلیمینال قرار دادند، به صورتی که تصاویر در نورون ها در قشر بینایی اولیه ضبط می شود.

تصاویر طبیعی (مانند عکس یک حیوان) برای دو یا پنج فریم متوالی، به ترتیب ۳۳.۳ و ۸۳.۳ میلی ثانیه جایگذاری شدند. نویسندگان دریافتند که سوژه‌ها می‌توانند به راحتی تصویر را هنگامی که برای پنج فریم جاسازی شده است شناسایی کنند. اما تصاویری که در دو فریم ارائه می‌شدند، تصاویر درست را در سطح شانس حدس می‌زدند، به این معنی که تصاویر در سطح زیر آستانه قرار داشتند و این آنها را سابلیمینال می‌کرد.

سابلیمینال مسیج ها و رفتار – اولین سرنخ

نویسندگان دریافته بودند که می توانند تصاویری را در زیر آستانه خوداگاه ارائه دهند. اما این سوال باقی می ماند که آیا و چگونه مغز این تصاویر را ثبت می کند؟ نویسندگان در یک آزمایش بعدی به این موضوع پرداختند. آنها وظایفی را انجام دادند تا بررسی کنند که آیا فعالیت مغز یا عملکرد رفتاری به دلیل ارائه تصویر زیر آستانه تغییر کرده است یا خیر؟

آنها حیوانات را در یک نقطه مرکزی روبروی صفحه کامپیوتر ثابت کردند در حالی که یک پنجره جهت دار ظاهر شد. در یک نقطه تصادفی در هر آزمایش، یک تصویر طبیعی برای دو فریم متوالی به جای پنجره جهت‌دار ارائه شد. تصویر طبیعی درج شده به شکل اصلی خود یا با زاویه ۵-۲۰ درجه چرخش ارائه شد. سپس محققان آزمایش‌ها را زمانی که تصویر طبیعی سابلیمینال وجود داشت، بررسی و داده‌ها را برای هرگونه تغییر در فعالیت عصبی تجزیه و تحلیل کردند.

پوژوگا از تجزیه و تحلیل تشخیص خطی (LDA) برای رمزگشایی پاسخ های عصبی به تصاویر طبیعی استفاده کرد. LDA یک مدل یادگیری نظارت شده است که تلاش می کند داده ها را به دسته های مختلف طبقه بندی کند. در این مورد، محققان آزمایش کردند که آیا LDA می تواند آزمایشات را بر اساس جهت گیری تصویر طبیعی از هم جدا کند. برای ۹۰ درصد آزمایش‌ها، آنها نرخ ارائه را از زمانی که تصویر طبیعی نمایش داده می‌شود وارد می‌کنند و با جفت کردن نرخ ارائه با جهت تصویر درست، مدل را «آموزش داده‌اند». پس از آموزش مدل، محققان نرخ ارائه را از ۱۰ درصد آزمایش‌های باقی‌مانده وارد کرده و مدل را آزمایش کردند و به مدل اجازه دادند هر آزمایش را بر اساس جهت‌گیری تصویر دسته‌بندی کند.

آنها دریافتند که عملکرد LDA به طور قابل توجهی بالاتر از سطح شانس است، به این معنی که نورون ها جهت تصویر طبیعی را رمزنگاری می کنند. محققان همچنین LDA را برای بخشی از آزمایش زمانی که تصویر زیرآستانه ارائه نشده بود محاسبه کردند و دریافتند که عملکرد LDA با سطوح شانسی تفاوتی ندارد. این تجزیه و تحلیل بیشتر از این نتیجه گیری حمایت می کند که نورون ها واقعاً تصاویر طبیعی را پردازش می کنند.

مدار زیرین

با شواهدی مبنی بر اینکه نورون ها به نوعی در حال پردازش تصاویر طبیعی سابلیمینال هستند، این گروه استدلال کردند که پردازش تصاویر زیرآستانه باید هدفی را دنبال کند. آنها آزمایش بعدی را برای تعیین اینکه آیا تصاویر طبیعی که قبلاً به صورت زیرآستانه ارائه شده بودند، بعداً پردازش عصبی را در طول ارائه تصاویر آگاهانه بهبود می ‌بخشد، انجام دادند.

میمون ها یک آزمایش تبعیض جهت گیری را انجام دادند. در حالی که حیوانات روی یک نقطه مرکزی از صفحه کامپیوتر ثابت بودند، یک تصویر طبیعی در حاشیه نشان داده شد. پس از کمی تاخیر، تصویر دوباره نمایش داده شد. میمون ها که از یک اهرم پاسخ استفاده می‌کردند که باید سیگنال می‌دادند که آیا دو تصویر در یک جهت نشان داده می‌شوند یا تصویر دوم با زاویه نشان داده می‌شود (زمانی که تصاویر متفاوت بودند، حیوانات برای رها کردن اهرم آموزش داده می‌شدند، اما زمانی که تصاویر یکسان بودند. از میمون ها انتظار می رفت که به نگه داشتن اهرم ادامه دهند). نکته مهم این است که ۵۰٪ از تصاویر طبیعی استفاده شده در این کار جدید بودند، اما نیمی دیگر به صورت سابلیمینال به عنوان تصاویر طبیعی در کار تثبیت قبلی (که در بالا توضیح داده شد) نشان داده شدند. تصاویر طبیعی که قبلاً به صورت سابلیمینال نشان داده شده بودند و اکنون به صورت آگاهانه ارائه شدند، به عنوان محرک‌ها نامیده می‌شوند.

نویسندگان دریافتند که نورون‌ها اطلاعات بیشتری در مورد محرک‌های در معرض قرار گرفته در مقایسه با محرک‌های مواجه نشده استخراج می‌کنند که با تجزیه و تحلیل اطلاعات متقابل اندازه‌گیری می‌شود. علاوه بر این، آنها از تجزیه و تحلیل d’ استفاده کردند و دریافتند که نورون ها به محرک های در معرض حساس تر هستند.

مشابه LDA انجام شده در طول ارائه دو فریم تصویر طبیعی، محققان دریافتند که عملکرد LDA در طول کار تشخیص جهت گیری به طور قابل توجهی بالاتر از سطح شانس بود. مطابق با این فرضیه ، این گروه دریافتند که عملکرد LDA برای تصاویر طبیعی در معرض دید در مقایسه با محرک های بدون نور به طور قابل توجهی بالاتر است.

با توجه به اطلاعات جمع اوری شده، این نتایج نشان می‌دهد که پرایمینگ سابلیمینال (تصاویری که قبلا به صورت سابلیمینال نشان داده شدند) زمانی که آن محرک‌ها بعداً آگاهانه شوند، امکان پردازش تصویر را بهبود می‌بخشد.

برای مکالمه به دو نفر نیاز است

از طریق تجزیه و تحلیل های متعدد، واضح است که تک نورون ها پردازش تصویر بهبود یافته را برای تصاویر در معرض دید در مقایسه با تصاویر بدون نور نشان می دهند. اما اگر ما آگاهانه از دیدن تصاویر در وهله اول آگاه نباشیم، چگونه این اتفاق می افتد؟ نویسندگان استدلال می کنند که مشاهده مکرر محرک های سابلیمینال گروه هایی از سلول ها را به طور همزمان فعال می کند. همانطور که ضرب المثل قدیمی می گوید، سلول هایی که با هم حرکت می کنند، به هم متصل می شوند. بنابراین با فعال کردن گروه‌هایی از نورون‌ها به طور همزمان، تحریک زیرآستانه می‌تواند ارتباط بین نورون‌ها را افزایش دهد.

پوژوگا و همکارانش اتصال بین سلول ها را با محاسبه همبستگی متقاطع اندازه گیری کردند. این تجزیه و تحلیل زمان سنبله بین دو سلول را اندازه گیری می کند. هرچه تعداد سنبله های همزمان بیشتر باشد، جفت شدن بین آن دو نورون قوی تر است. این گروه فرض کردند که فعالیت همزمان بالاتری برای تصاویر در معرض دید رخ می دهد، که نشان دهنده افزایش سیگنال بین سلول ها است.

این گروه دریافتند که در حالی که هم تصاویر طبیعی در معرض و هم بدون نوردهی، همبسته های متقاطع قوی تولید می کنند، همبستگی متقاطع برای تصاویر نوردهی شده در مقایسه با تصاویر بدون نوردهی به طور قابل توجهی بالاتر بود. این نشان می‌دهد که تحریک مکرر زیرآستانه تصاویر طبیعی، ارتباط بین گروه‌های سلولی را بهبود می‌بخشد و باعث می‌شود که اگر تصویر به صورت اگاهانه نشان داده شود، بهتر می‌توانند سیگنال دهند.

کنترل رفتار – سابلیمینال مسیج ها و رفتار

با وجود شواهدی مبنی بر تغییرات تک نورون و پشتیبانی از مکانیزم در سطح شبکه، آیا هر یک از اینها واقعاً بر رفتار تأثیر می گذارد؟

محققان از همان وظیفه تشخیصی که در بالا توضیح داده شد استفاده کردند و به سادگی درصد پاسخ‌های صحیح را در همه جهت‌ها برای عکس‌های نوردهی شده در مقایسه با تصاویر بدون نور محاسبه کردند. آنها دریافتند که حیوانات در آزمایشات با تصاویر در معرض نمایش به طور قابل توجهی بهتر عمل کردند. علاوه بر این، این بهبود برای محرک های در معرض در سراسر جهت گیری ها نیز ردیابی می شود. برای آزمایش‌هایی با تغییر جهت پایین، که برای حیوان سخت‌ترین کار را انجام می‌دهند، عملکرد برای عکس‌های نوردهی بهتر از تصاویر بدون نوردهی بود. این نشان می دهد که تغییرات تک نورون و سطح شبکه در رمزگذاری محرک به اندازه کافی قوی هستند که ادراک را تغییر دهند.

نویسندگان شواهد دیگری نیز یافتند که از تغییرات رفتاری حمایت می کرد. حیوانات زمان کوتاه تری را صرف کردند تا به محرک های در معرض نمایش پاسخ دهند که نشان دهنده اعتماد به نفس بالاتری در تصمیمات آنهاست. علاوه بر این، آن‌ها دریافتند که عملکرد رفتاری با افزایش سنبله‌های همزمان (اندازه‌گیری شده توسط همبستگی متقاطع) ارتباط زیادی دارد، که نشان می‌دهد وقتی نورون‌ها با یکدیگر ارتباط بهتری برقرار می‌کنند، رفتار بهبود یافته به دنبال دارد.

آیا من در حال شستشوی مغزی هستم؟

پاسخ کوتاه در اینجا – نه!

همانطور که در این مقاله نشان داده شده است، تصاویر سابلیمینال می توانند به طور قابل توجهی فعالیت و رفتار عصبی را تغییر دهند. اما این بدان معنا نیست که اگر یک شرکت خودروسازی پیغام سابلیمینال «این ماشین را بخر» را فلش کند، شما فوراً به یک نمایندگی می‌روید و خریدی گزاف انجام می‌دهید.

برخی از کارشناسان پیشنهاد می‌ کنند که پیام‌ های سابلیمینال باید برای شخص «مرتبط با هدف» باشد. نشان دادن یک پیام سابلیمینال که می گوید «کوکاکولا بنوش» شما را تشنه نمی کند. اما اگر قبلاً تشنه هستید و همزمان پیام سابلیمینال را می بینید و از قبل تشنه هستید، به احتمال زیاد برند پیشنهادی را خریداری خواهید کرد. این تأثیر احتمالاً به همین دلیل است که پیام‌ های سابلیمینال در تبلیغات در بسیاری از کشورها ممنوع است.

پیام های سابلیمینال در زندگی روزمره ما زندگی می کنند، جایی که ممکن است هرگز متوجه آنها نشویم. در حالی که مطالعات رفتاری در طول سال‌ها نشان داده‌اند که پیام‌های سابلیمینال می ‌توانند انتخاب‌های ما را دستکاری کنند، این مطالعه جدید نشان می‌دهد که چگونه این تغییرات رفتاری در سطح یک نورون و شبکه رخ می‌دهد.

حال می‌دانید که پیام‌های سابلیمینال افسانه نیست! در حالی که قصد شستشوی مغزی شما را ندارد، شاید دفعه بعد که نوشیدنی مورد علاقه خود را برداشتید، لحظه ای از خود بپرسید: “چرا این برند مورد علاقه من است؟”

راهنمای پیام های سابلیمینال

منبع: https://www.technologynetworks.com/neuroscience/articles/how-subliminal-images-impact-your-brain-and-behavior-344858